Kernwonde 1: bindings- en verlatingsangst

Tenzij je hier al grondig mee aan de slag gegaan bent, heb je als alleen geboren tweeling sowieso bindings- en verlatingsangst.

De allereerste ervaring die je gehad hebt toen je op deze wereld gereïncarneerd bent, is dat uw tweelinghelft u in de steek gelaten heeft. En ja als volwassene snap je dat dit andere vruchtje niet levensvatbaar was en het daarom niet gehaald heeft. Maar zo redeneert een kindje niet. Toen jij samen met je broer/zus in de buik van je mama zat en je tweelinghelft gestorven is, heb je voor jezelf geconcludeerd dat je broer/zus je in de steek gelaten heeft.

Je wordt dan ook geboren met een zielsimprint dat mensen u gaan verlaten. En als mensen u toch met zekerheid gaan verlaten waarom zou je je dan binden?

In sé is bindingsangst en verlatingsangst hetzelfde. Je wil je niet binden omdat je (onbewust) overtuigd bent dat mensen u gaan verlaten. En omdat je angst hebt dat mensen u gaan verlaten, wil je je niet binden. Een soort van vicieuze cirkel dus. De ene zal meer bindingsangst hebben, de andere meer verlatingsangst maar als alleen geboren tweeling heb je vaak een combinatie van de 2.

Zoals we in voorgaand artikel besproken hebben, kan dit ook door andere dingen veroorzaakt worden. Echter als je een normale jeugd gehad hebt waarin je niet emotioneel verwaarloosd werd en waar geen sprake was van geweld, drank, drugs,… en je hebt toch veel last van bindings- en verlatingsangst dan kan het zijn dat je een alleen geboren tweeling bent. Zeker als je je ook herkent in het overgrote deel van de kenmerken die opgesomd staan op onze home pagina.

Net zoals ik pas op mijn 48ste te weten kwam dat ik een alleen geboren tweeling ben, kwam ik er ook pas op mijn 48ste achter dat ik zowel verlatingsangst als bindingsangst heb. Op mijn 47ste kwam ik R. tegen. Niet enkel mijn eerste grote liefde, maar ik beschouw haar ook als mijn tweelingziel.

Ondanks mijn leeftijd de eerste relatie in mijn leven. Ik was me afgelopen jaar ook grondig beginnen afvragen wat er met mij “fout” was. Heel mijn leven vrijgezel. Nooit de behoefte gehad om me te binden. Wat scheelt er met mij?

Ben ik homo? Als ik op TV 2 mannen zie kussen denk ik van “bah”. Laat staan de gedachte om met een man in bed te kruipen. Ok ik ben dus geen homo.

Ben ik aseksueel? Hmmm, ik heb een normaal libido en de seksuele verlangens die iedere gezonde man heeft. Ok, ik ben dus niet aseksueel.

Ben ik autistisch? Hier ging zeker een belletje rinkelen gezien ik op een jaar tijd van 3 mensen te horen kreeg dat ze dachten dat ik een vorm van autisme heb. Dus laat ik doen waar ik goed in ben: researchen. Dus ik begon Youtubevideo’s te bekijken, artikels te lezen. En ja, iedereen heeft wel ergens iets van autistische trekjes maar kon al heel vlug concluderen dat ik me absoluut niet herkende in autisme. Dus nee, ik ben niet autistisch.

Tot ik dus te weten kwam dat ik een alleen geboren tweeling ben en toen vielen de puzzelstukjes in elkaar. Eerst hoorde ik een podcast van een therapeut die alleen geboren tweelingen begeleidt. In haar praktijk ziet ze vaak AT’s (AT = alleen geboren tweeling) die pas op latere leeftijd relaties aangaan.

In een boek las ik ook dat sommige alleen geboren tweelingen onbewust de keuze maken om geen relatie aan te gaan om de pijn die ze in de baarmoeder ervaren hebben (tweelingbroer/-zus die hen in de steek gelaten hebben) nooit meer te moeten voelen. Dus beter alleen. Net zoals ik tot mijn 47ste alleen gebleven ben en perfect gelukkig was in mijn eentje.

Het bovenstaande pas dus perfect in het plaatje van bindingsangst.

Maar hoe zit het dan met mijn verlatingsangst?

Daar kreeg ik volop mee te maken toen ik mijn tweelingziel ontmoette. Als u niet weet wat een tweelingziel is, moet u het maar effe googelen. Als u het wel weet, weet u dat het bij tweelingzielen constant aantrekken/afstoten is. Ik ben een klein jaar samen geweest met mijn tweelingziel. Een jaar vol aantrekken/afstoten met meerdere relatiebreuken.

Daar ga ik het later nog wel wat uitgebreider over hebben, maar telkens er zich een relatiebreuk voordeed verging mijn wereld. Onbewust wordt dat oertrauma – als we dat zo mogen noemen – dat je in de baarmoeder meegemaakt hebt terug opengescheurd. Na een breuk volgde er dan meestal een kiss & make up en was alles weer koek en ei. Dolblij dat de relatie terug gerepareerd was, maar direct met de gedachte “ik ga haar toch niet terug verliezen”.

En yep, hier dus direct de verlatingsangst die de kop opsteekt. Niet dat ik constant in paniek was dat mijn partner me zou verlaten, maar ik merk wel dat de verlatingsangst primeert op de bindingsangst.

Het is niet voor niets dat geboren worden als alleen geboren tweeling aanzien wordt als één van de zwaarste trauma’s die je kan meemaken. In mijn geval ligt het duidelijk aan de grondslag van mijn bindings- en verlatingsangst. En ook hier lurkt de vicieuze cirkel.

Door mijn ervaring in de baarmoeder had ik niet de behoefte om me te binden, blijkbaar onbewust de beslissing genomen om nooit meer opnieuw die pijn van dat afscheid nemen te moeten ervaren. Dus ik bleef tot mijn 47ste vrijgezel. Door het vele aantrekken/afstoten in de relatie werd mijn kernwonde terug geactiveerd en herbeleefde ik het trauma van in de baarmoeder. Misschien omdat bij het schrijven van dit artikel de relatiebreuk nog niet lang genoeg achter de rug is, maar op dit ogenblik heb ik schrik om me terug te binden. Ik heb het afgelopen jaar meermaals zo’n intense hartpijn (soms letterlijk) gehad, dat ik me voorgenomen heb dat ik dit soort pijn NOOIT meer wil voelen. Maar is dit wel bindingsangst? Nee, het is angst om terug verlaten te worden en terug die helse pijn te moeten doorstaan.

Zoals ik hierboven schreef: bindingsangst en verlatingsangst is in sé hetzelfde en dat zal u nu ook wel snappen ondertussen.

Wat ik ondertussen ook snap is dat het in sé niet de relatiebreuk is die ik moet helen, maar het trauma van alleen geboren tweeling want dat is de grondslag van de hartpijn en de grondslag van de bindingsangst en verlatingsangst.