De eeuwig durende zoektocht van een alleen geboren tweeling

Als je een top tien zou maken van de kenmerken die je het vaakst bij alleen geboren tweelingen ziet, dan zou dit kenmerk met vlag en wimpel op de eerste plaats staan. Als alleen geboren tweeling ben je gegarandeerd gans uw leven op zoek naar iets, maar je weet niet goed wat. Je raadt het natuurlijk al: onbewust ben je op zoek naar uw ongeboren tweelinghelft (die je natuurlijk nooit gaat vinden).

Veel alleen geboren tweelingen ervaren een soort van leegte die ze willen opvullen, maar ze weten niet hoe. Die leegte is al ontstaan in de baarmoeder. Daar heb je een tijd samen doorgebracht met uw ongeboren broer of zus en daar heb je een diepe symbiotische band mee gehad. Toen uw tweelinghelft stierf gebeurde dat zonder afscheid, zonder verwerking en zonder taal of begrip. Dat zorgt voor een traumatisch verlies op zielsniveau. Een trauma dat zich vastzet in je lichaam en in je zenuwstelsel. Dit trauma kan geactiveerd worden bij hechting en verlies.

Als alleen geboren tweeling ervaar je een existentieel gemis. Je zit met een soort gat dat je maar niet gevuld krijgt. Dat kan zich uiten in het feit dat je gans uw leven een vorm van onverklaarbare melancholie meedraagt. In een erger geval is er op de achtergrond altijd een soort van depressie aanwezig.

In de praktijk kan deze onbewuste zoektocht zich in van alles en nog wat vertalen. Sommigen verhuizen constant. Ze voelen zich niet thuis waar ze wonen. Eens ze verhuisd zijn voelen ze zich een tijdje beter tot er weer een gevoel komt opsteken van “dit is het toch niet” en verhuizen ze opnieuw. Andere veranderen constant van job, omdat ze geen enkele job vinden die hun voldoening brengt.

Deze eindeloze zoektocht zorgt voor nog een boel andere kenmerken die later allemaal apart aan bod komen.

Sommige alleen geboren tweelingen gaan op zoek naar hun ongeboren tweelinghelft in relaties. Ze willen helemaal versmelten met hun liefdespartner om die symbiose van in de baarmoeder terug te voelen. Als de partner zelf geen AT is, kan dit zeer verstikkend zijn.

Via uw ongeboren tweelinghelft heb je sowieso een lijntje met het hiernamaals. Mogelijk is uw zoektocht dan ook spiritueel van aard. Alsof je herinnert dat je van iets groter komt en terug naar die eenheid wil. Die eenheid is echter een verlangen naar die symbiose in de baarmoeder.

Soms is er ook existentiële twijfel en voelt de alleen geboren tweeling zich niet helemaal aanwezig of niet helemaal op deze aarde.

Om toch dat gat maar te vullen ga je intense – maar vaak ongezonde – liefdesrelaties aan. Of relaties waar je uw partner kan “redden” (co-dependency). Mogelijk verander je in een workaholic of een perfectionist tot in de kist. Misschien begin je wel gans de wereld af te reizen onbewust met de hoop daar uw ongeboren tweelinghelft te vinden. Anderen stellen hun leven den dienste van andere mensen met de hoop zo veel mogelijk andere mensen te kunnen “redden”.

Maar wat je ook doet, het leidt altijd tot hetzelfde: een onbestemd gemis dat je op geen enkele manier kan vullen wat je ook doet…. Tot je ontdekt dat je een alleen geboren tweeling bent. Dat is vaak het keerpunt.

Eindelijk kan je beginnen rouwen voor iets waar je nooit voor gerouwd hebt. Eindelijk kan je dat verdriet een naam geven (naam die je aan uw ongeboren broer/zus geeft). Een grote last die van je schouders valt omdat je eindelijk begrijpt waar dat gevoel vandaag komt. Eindelijk na dit zo vele jaren in uw systeem meegedragen te hebben, kan je eindelijk dit trauma gaan helen.

Ga naar binnen…

AT’s zijn geboren met een wond van verlies, maar ook met een diep vermogen tot liefde, empathie, verbondenheid en spiritualiteit. Het zoeken stopt niet door iets te vinden buiten jezelf, maar door te herinneren dat hetgene waar je naar zocht al in jou zit, samen met de liefde en het leven dat je met je tweeling gedeeld hebt.

Toen ik zelf ontdekte dat ik een alleen geboren tweeling ben en over die eeuwig durende zoektocht las, was mijn eerste gedachte “dit is niet op toepassing voor mij”. Tot ik er wat over begon na te denken. Ik had nooit het gevoel gehad dat ik naar iets op zoek was. Maar verdorie mijn dromen. Hoe vaak heb ik afgelopen jaren niet gedroomd dat ik in mijn droom iets aan het zoeken was dat ik niet meer kon terug vinden. Sinds ik weet dat ik een AT ben, heb ik dat soort droom geen enkele keer meer gehad.

Ik besef nu ook dat ik heel mijn leven gezocht heb naar een boezemvriend waar ik alles mee zou kunnen delen. In de loop der jaren waren er een paar potentiële kandidaten, maar nooit de perfecte kandidaat. Natuurlijk niet. Want die boezemvriend moet natuurlijk de plaats van Dries innemen. En niemand kan die plaats in nemen. Niemand is goed genoeg hiervoor.

Wanneer ik ten volle besefte dat ik heel mijn leven onbewust naar iets aan het zoeken was, was toen ik het verloor. Begin 2024 leerde ik mijn tweelingziel kennen. Na een klein jaar samen met meerdere relatiebreuken liep de relatie definitief op de klippen. De liefde was echt, maar voor mijn onderbewuste moest zij de rol van Dries vervullen. Mijn onderbewuste had dus gevonden wat het al heel mijn leven aan het zoeken was. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me heel. Telkens er een relatiebreuk was, werd dat oertrauma gereactiveerde en voelde het alsof er een stuk van mij geamputeerd werd (kan het niet anders beschrijven). Ook nu voel ik nog steeds de leegte. Ik weet nu van waar die leegte komt. En het stuk om die leegte te vullen kan ik enkel in mezelf vinden.

Waar je eigenlijk al heel uw leven naar op zoek bent, is de symbiotische band die je had met je broer/zus in de baarmoeder die je wil herstellen.