Het trauma van een alleen geboren tweeling in de baarmoeder

Wat je écht hebt meegemaakt toen je je tweelinghelft verloor

Wat je als alleen geboren tweeling hebt meegemaakt

Stel je eens voor: je bent een klein kind en je speelt samen met je broer of zus in een plonsbadje. Alles voelt veilig. Warm. Verbonden. Je kent alleen maar “wij”.

Zo begint het leven voor veel tweelingen in de buik van hun moeder. Maar wat als je daar niet samen uitkomt?

Wat als je je tweelinghelft verliest — nog voor je geboren bent?

Dan kan je spreken van het trauma van een alleen geboren tweeling.

De schok van het verlies in de baarmoeder

Plots merk je dat je broer of zus stil wordt. Je legt instinctief je armpje rond hem of haar. Misschien denk je: straks voelt hij of zij zich wel beter.

Maar dat gebeurt niet. De ademhaling vertraagt. Het hart klopt steeds zwakker. En dan stopt het helemaal.

Je beseft het niet volledig, maar je hebt je tweelinghelft verloren. En jij bent blijven leven. Alleen.

Je probeert te helpen, maar je kan niets doen. Je raakt overspoeld door paniek. Wat eerst veilig voelde, wordt onveilig. Je wil weg — maar je zit vast.

Freeze: hoe het zenuwstelsel reageert op trauma

Als foetus ben je nog maar een paar weken oud, maar je zenuwstelsel is al volop in ontwikkeling. Je lichaam reageert instinctief op gevaar. Niet met woorden, maar met oeroude mechanismen: vechten, vluchten of bevriezen — ook wel bekend als fight, flight of freeze.

In de baarmoeder kan je niet vechten. Je kan ook niet weg. Dus blijft alleen bevriezen over.

Dit zie je soms op echo’s, of voelt de moeder intuïtief aan: de overlevende foetus stopt met bewegen. Sommige baby’s groeien wekenlang niet meer. Het lichaam sluit zich af om te overleven.

Fysieke sporen van prenataal verlies

Sommige alleen geboren tweelingen komen ter wereld met scoliose: een zijdelingse verkromming van de ruggengraat. Dat kan ontstaan doordat de foetus zich, uit pure overlevingsdrang, tegen de baarmoederwand aandrukt om weg te blijven van de dode tweelinghelft.

Wat ooit je grootste veiligheid was, is nu je grootste bedreiging geworden.

Een metafoor: opgesloten in een lift

Om het trauma echt te begrijpen, stel je dit voor:

Je zit als volwassene samen met je broer of zus opgesloten in een lift. Plots krijgt je tweelinghelft een hartaanval. Hij of zij overlijdt, en jij zit er nog 24 uur bij vast — machteloos. Je wil helpen, maar je kan niets doen. Je wordt geconfronteerd met dood en paniek, zonder ontsnapping.

Dit is wat een alleen geboren tweeling meemaakt. Maar dan niet voor één dag — voor dagen of zelfs weken. Zonder taal. Zonder herinnering. Maar mét een lichaam dat alles voelt.

Mijn ervaring met lichaamsherinnering

Toen ik me begon te verdiepen in het thema van alleen geboren tweelingen, begon er langzaam iets te dagen: ik draag al heel mijn leven een onverwerkt verdriet met me mee. Een gemis dat ik nooit kon benoemen.

Via het werk van Jan Bommerez, die zich verdiept in jeugdtrauma en prenatale imprinting, leerde ik een eenvoudige oefening: tik met de vingers van je rechterhand op je linkerhandpalm of onderarm, en voel nadien na.

Ik deed de oefening — en plots moest ik huilen. Zomaar. Oncontroleerbaar.
Maar alleen als ik tikte op mijn linkerarm. De rechterkant deed me niets.

Herinnering zonder woorden: de wijsheid van het lichaam

Tijdens een meditatie werd het me duidelijk.

Via een NEI-sessie (Neuro Emotionele Integratie) kwam ik te weten dat mijn tweelingbroer, Dries, overleden is rond week 10 van de zwangerschap. Hij lag links van mij. En ik, als foetus, raakte hem aan — of werd door hem aangeraakt — met mijn linkerarm.

Die arm is mijn geheugen. Mijn lichaam herinnert zich wat mijn hoofd vergeten is.

Mijn linkerarm voelt de aanwezigheid, het verlies, het afscheid. Elke aanraking daar is een echo van wat ooit was. Daarom de tranen. Niet van het hoofd, maar van het lichaam.

Jij herinnert het je misschien ook

Veel alleen geboren tweelingen hebben geen bewuste herinnering aan het verlies van hun broer of zus. Maar hun lichaam wéét het. Hun onderbewustzijn draagt het met zich mee.

Zo ga ik u in het volgende artikel nog een persoonlijke ervaring uit de doeken doen hoe mijn lichaam opgeslagen herinneringen deelde. Niet zo maar een herinnering. Maar de zwaarste herinnering van allemaal.