Alleen geboren tweelingen: herhaling van het baarmoedertrauma

Een diepgaand en vaak onzichtbaar patroon bij alleen geboren tweelingen (AT’s) is hun neiging om onbewust de situatie uit de baarmoeder te blijven herhalen.

Het prenatale trauma van een alleen geboren tweeling

In de baarmoeder is er aanvankelijk verbondenheid. Een diepe symbiose met de tweelinghelft: hartslagen die met elkaar mee resoneren, een gevoel van nabijheid, veiligheid, contact. Wanneer die tweelinghelft overlijdt — vaak onopgemerkt door de buitenwereld — blijft de andere achter in een shocktoestand. Er is geen taal, geen tijdsbesef, geen verklaring. Alleen het rauwe besef: “de ander is weg, ik ben alleen”.

Dit verlies wordt opgeslagen in het lichaam, in het celgeheugen, in het onderbewuste. En omdat het nooit verwerkt kon worden, blijft het actief — levenslang.

Waarom AT’s hun tweelingverlies blijven herhalen

Wat het onderbewuste niet kan verwerken, probeert het te herhalen. Waarom? Omdat het hoopt op een andere uitkomst. AT’s proberen vaak (onbewust) het verlies van hun tweeling te ‘herbeleven’ in nieuwe relaties of situaties, in de hoop dat ze deze keer wél gezien, geliefd of behouden worden.

Typische onderliggende overtuigingen hierbij zijn:

• “Als ik maar goed genoeg ben, zal de ander blijven.”
• “Als ik me aanpas, verlaat je me niet.”
• “Deze keer kan ik je misschien redden.”

Dit patroon komt voort uit een diep trauma, maar wordt vaak pas veel later in het leven zichtbaar.

Hoe het trauma van een verloren tweeling je relaties beïnvloedt

Veel AT’s zoeken in hun partner, vrienden of zelfs kinderen onbewust hun verloren tweelinghelft. Het verlangen naar symbiose is enorm. Er is een drang om te versmelten, om “één te worden” met de ander. En zodra die ander afstand neemt, ontstaat paniek of diepe verlatenheid.

Het verklaart waarom AT’s vaak relaties hebben die intens zijn, maar ook instabiel:

• Er is vaak sprake van aantrekken en afstoten
• Ze stellen zich op als redder of zorgen constant voor de ander
• Er is een diepgewortelde angst voor verlating

De relatie wordt eigenlijk een herbeleving van de baarmoedersituatie: Deze keer wil ik niet dat je verdwijnt zoals toen.

Het script herhalen met andere spelers

Dit patroon hoeft zich niet enkel in romantische relaties te tonen. AT’s kunnen het script ook herhalen in:

• Werk (bijv. in hulpverlenende beroepen waarin ze proberen anderen te ‘redden’)
• Vriendschappen (waar ze zichzelf wegcijferen)
• Zelfbeeld (schuldgevoelens, overlevingsschuld)
• Gedrag (controle, perfectionisme, pleasegedrag)

De rode draad: een innerlijke poging om het verlies te compenseren, goed te maken of ongedaan te maken.

Waarom werkt het niet?

Omdat het oorspronkelijke trauma niet in het heden ligt. Het verlies gebeurde in een andere tijd, op een ander niveau van bewustzijn. Het is dus onmogelijk om het “goed te maken” door steeds opnieuw relaties of situaties te creëren die de baarmoeder nabootsen.

Elke poging mislukt vroeg of laat, wat leidt tot frustratie, zelfverwijt en hernieuwde pijn. Pas wanneer het patroon bewust wordt, ontstaat er ruimte voor heling.

Hoe ik zelf dit patroon probeerde na te spelen

Dit was een inzicht dat ik een paar dagen geleden kreeg en wat ook de aanzet vormde van dit artikel. Iedereen zijn situatie is uniek. Iedereen reageert anders op het alleen geboren tweeling zijn. Bij mij is dat AT verhaal helemaal verweven met mijn tweelingziel die zelf ook alleen geboren tweeling is.

Ik heb een winkel. De alleerste keer dat we elkaar in real life zagen, kwam zij vlak voor sluitingstijd binnen in mijn winkel. Die winkel is in mijn huis. Toen ik de winkel sloot en we naar mijn privé liepen, passeerden we de badkamer die vlak achter de winkel gelegen is. Daar zag zij het grote hoekbad. Niet veel later werden we een koppel. Niet veel tijdje later liet ze me weten dat ze een fantasietje had om met mij samen in bad te gaan. Ik heb toen maar gedaan of ik het niet hoorde. Het was nog een heel prille relatie, veel te vlug om al samen (naakt?) in bad te gaan.

Het was misschien haar fantasie, maar al vlug begon ik er ook over te fantaseren. Het duurde niet lang voor we afspraak maakten om de volgende keer dat ze hier bij mij thuis was om effectief samen in bad te gaan. Zij in bikini en ik in zwembroek. Gewoon genieten van elkaars aanwezigheid en van het warme water. Ik beloofde haar om me als een perfecte gentleman te gedragen (wat ik ook gedaan heb).

Daar zaten we dan recht t.o. elkaar in dat grote hoekbad. Ondanks de prille relatie voelde dit ook heel vertrouwd aan. Een beetje later vroeg ze me of ik me wou omdraaien met haar rug naar haar en begon ze met haar vingers over mijn rug te strelen. Iets wat ik nadien ook met haar deed. Niets seksueel, gewoon over elkaar lichaam strelen wat verbazingwekkend aangenaam voelde wetende dat ik er niet zo van hield om aangeraakt te worden. Zo samen in bad waar we elkaars lichaam streelden is iets wat we regelmatig blijven doen zijn tot de relatie uiteindelijk op de klippen liep.

Een paar dagen geleden toen ik wat verdere research rond alleen geboren tweelingen aan het doen was, kwam plots het inzicht.

• Het bad = baarmoeder
• Het warme water = vruchtwater
• Strelingen = lichamelijk contact in de baarmoeder met de tweelinghelft

Dus twee AT’s samen die onbewust de situatie in de baarmoeder probeerden na te spelen en terug op zoek waren naar de symbiose met hun overleden tweelinghelft.