Jij als alleen geboren tweeling in de baarmoeder

Je vraagt je misschien met recht en reden af: hoe kan het overlijden van je tweelinghelft, zo vroeg in de zwangerschap, zo’n diepe impact hebben? Je was toen nog volop in ontwikkeling. Hoe kan dat dan sporen nalaten?

En toch… ook al was je nog maar een paar weken oud, je was al bewust van je tweelinghelft.

Horen, voelen, proeven — vanaf het begin

Wist je dat het oor het eerste orgaan is dat zich ontwikkelt, nog vóór het hart begint te kloppen (rond de zesde week)? Jij als embryo hoorde dus al het hart van je mama kloppen, het ruisen van haar bloed, haar spijsvertering en de geluiden van de buitenwereld.

Maar je hoorde ook de bloedsomloop van je tweelinghelft.

En je voelde hem of haar ook. Er zat misschien een vruchtvlies tussen jullie, maar dat was dun genoeg om elkaar te kunnen aanraken. Je kon je tweeling vastpakken, tegen hem of haar aanliggen. Embryo’s bewegen al lang voordat de moeder daar iets van merkt.

Je tweelinghelft stierf… en jij voelde het

Je voelde het toen je tweelinghelft zwakker werd. De hartslag vertraagde. De bewegingen werden minder. En dan: stilte.

Je hebt dat gehoord.
Je hebt dat gevoeld.
Mogelijk heb je het zelfs geproefd.

Vanaf de tiende week beginnen de smaakpapillen zich te ontwikkelen. Als je tweelinghelft stierf, veranderde de samenstelling van het vruchtwater. Die subtiele verandering heb je waarschijnlijk ook waargenomen via je lichaam.

Onzichtbaar, maar niet vergeten

Je herinnert je dat niet bewust. Maar deze ervaring zit wel opgeslagen in je onderbewustzijn. In je lichaamscellen. In je zenuwstelsel. En je draagt dit trauma al je hele leven met je mee.

Zonder dat je het wist, beleefde je je eerste verlies al vóór je geboren was.