Ik raad u aan om dit te lezen. Sommige passages lijken misschien niets te maken te hebben met een alleen geboren tweeling. Maar nadat u de andere artikels op deze website gelezen hebt, gaat u snappen waarom ik bepaalde anekdotes vertel. Waarschijnlijk zijn er passages waarin u zichzelf helemaal zal herkennen.
Ik ben geboren in een boerengezin tijdens die super hete zomer van 1976 als jongste van 3 kinderen. Enfin gezien ik mijn broer Dries in de baarmoeder verloren ben, is het eigenlijk een gezin van 4 kinderen. Via kinesiologische spiertesten ben ik erachter gekomen dat Dries de jongste is. Dus moet ik zeggen dat ik geboren ben in een gezin met 4 kinderen met 1 oudere broer en zus, en 1 jongere broer die in de baarmoeder overleden is. Via een NEI sessie kwam ik te weten dat ik bang was om hier in deze wereld te reïncarneren, dus kwam Dries mee met mij ter ondersteuning.
Ik was een “accidentje”. Ongepland, maar niet ongewenst. Mijn ma was tijdens de zwangerschap 9 maanden ziek. En als dat nog niet voldoende was, kreeg ze na de bevalling ook nog eens een postnatale depressie.
Het gezin waarin ik opgroeide is een heel klassiek boerengezin met als belangrijkste normen en waarden “hard werken om veel geld te verdienen”. Ik weet dat het andere tijden waren, dat dit ook verschilt gezin per gezin en dat het ook dezelfde normen en waarden zijn die van de ene generatie op de andere doorgegeven worden. Iets wat we niet deden was elkaar knuffelen. Ik heb meerdere herinnering van mijn pa die met mij aan het spelen was waar er lichamelijk contact was. Ik ben daar zelf heel verbaasd over, maar met de beste wil van de wereld kan ik geen herinnering boven halen waar ik als kindje door mijn mamma geknuffeld werd. Zeer confronterend. Zeker omdat dit zeker wel gebeurde. En zeker wetende dat ik altijd wat een mamma’s kindje geweest ben.
Mijn ouders dachten altijd dat ze mij niet gingen groot krijgen. Enerzijds omdat ik als kindje geen gevaar kende. Anderzijds omdat ik constant ziek was. Heel veel verkoudheden en andere luchtwegen infecties. Alhoewel ik geen gevaar kende was ik blijkbaar toch een angstig kind. Ik kon lopen, maar ik deed het in het begin niet. Ik liet me gewoon op mijn achterwerk vallen om te kruipen.
Kinderopvang bestond er niet of nauwelijks toen ik klein was. In de voormiddag namen ze me mee naar het veld. Daar deed ik niets dan wenen. Zowat het enige waarmee ze me konden troosten was met snoep. Dus als ik te hard begon te wenen kreeg ik een snoepje (tiens, hoe zou het toch komen dat ik als volwassen man verhangen ben aan snoep zeker als ik troost nodig heb). Vaak hielp zelfs dat niet en nam mijn pa me op zijn rug (=lichamelijk contact) terwijl die aan het werk was. ’s Namiddags werd ik in mijn bed gelegd en kwam mijn ma regelmatig kijken of alles ok was met mij. Volgens mijn ouders hadden ze met mij in de namiddag geen last. Als ik veilig thuis binnen zat, was ik tevreden. Van kleins af aan een huismus, iets wat ik heel mijn leven tot de dag van vandaag gebleven ben.
Ik ben opgegroeid in een heel stabiel gezin. Geen geweld, geen drugs, geen alcohol, geen seksueel misbruik. Opgroeien op het platteland, met buiten een zee aan ruimte om te gaan spelen. Ook op materieel gebied kwam ik niets te kort. Niettegenstaande was ik geen gelukkig kind. Ik herinner het me niet tot in de details, maar ik schat de periode van het 1ste, 2de en 3de leerjaar voelde ik me soms zo ongelukkig dat ik niet meer op deze aarde wou rondlopen. Soms ging ik slapen en hoopte ik dat ik ’s morgens niet meer wakker zou worden. Gedachten die terug verdwenen toen ik wat ouder werd.
In diezelfde periode kwam de schoolbus me dagelijks bij mij thuis ophalen en terug afzetten. Dat was ’s morgens altijd een drama. Wenen waarbij ik me letterlijk met handen en voeten afzette tegen de deur van de bus omdat ik niet mee wou. Kregen mijn ouder te horen dat het niet zo erg was, want ik hield al heel vlug op met wenen. Dit was omdat ze 2 minuten later een kameraad zouden oppikken en ik schaamde me dat ik geweend had. Dus die tranen zo vlug laten opdrogen.
Die kameraad was ook mijn beste kameraad en mijn vast speelkameraadje. Was ook een boerenzoon die een paar honderd meter verder bij mij in dezelfde straat woonde. Ik ging bij hem thuis spelen, hij kwam bij mij thuis spelen. Echter in de praktijk kwam hij veel vaker bij mij thuis dan omgekeerd. Hij bleef de hele namiddag. Als ik bij heb ging spelen was ik vaak 2 uur later al terug thuis.
Ik herinner me niet super veel van mijn kindertijd (waarschijnlijk omdat ik me toen zo ongelukkig voelde en veel verdrongen heb). Wat ik me wel herinner is dat ik niet zo veel zelfvertrouwen had. Ik denk dat de meeste mensen me toen zouden beschreven hebben als stil en wat verlegen. Veel van mijn vrije tijd vulde ik met TV kijken, stripverhalen lezen en op mijn commodore 64 spelen.
Wat ik me ook herinner, is dat ik al sinds ik klein ben ik het gevoel heb dat ik andere mensen wil helpen. Het idee waar ik toen o.a. mee rondliep was “als ik later groot ben, wil ik een vrouw die geen gemakkelijk leven gehad heeft en die dat niet verdiende”. Dan kan ik haar dat leven geven dat ze wel verdient.
Ik bruiste al niet van het zelfvertrouwen. Was eerder wat aan de timide, verlegen kant en dan word je natuurlijk een gemakkelijk doelwit. Dat gebeurde dan ook in het middelbaar waar ik enorm gepest werd. Eén van de bijnamen die ik kreeg was “het levende lijk” omdat ik zo bleek zag (ook al was ik in blakende gezondheid). Dat pesten liep op een gegeven moment zo uit de hand dat ik zelfs eens van klas veranderde. Het pesten verminderde maar was zeker niet gedaan. Ik herinner me niet of het voordien ook al zo was, maar door dat pesten voelde ik me de weirdo, het buitenbeentje, het 5de wiel aan de kar. Een gevoel dat de rest van mijn leven gebleven is “ik ben een buitenbeetje dat nergens bij hoort”.
Mijn ouders wisten hier nauwelijks van. Ze wisten dat ik gepest werd, maar hadden geen idee dat het zo erg was. Ondanks het pesten was ik een goede student. Mijn ouders vonden het dan ook niet nodig om naar oudercontacten te gaan gezien alles ok leek. Reden waarom ik daar nauwelijks iets over vertelde heeft te maken met hechtingsproblematiek waar ik u in een ander artikel iets over zal vertellen.
Enfin, ik was al een huismus met weinig zelfvertrouwen. Dat pesten maakte het alleen maar erger. Die jeugdkameraad was ondertussen verhuisd en daar had ik geen contact meer mee. Er was ook niet direct iemand anders om hem te vervangen. Ik ging dus tegen mijn zin naar school en als ik niet op school zat, zat ik thuis. Mijn veilige cocon waar ik hele dagen tv kon kijken om aan de realiteit te ontsnappen.
Mijn pubertijd was een ramp. Dat is sowieso al een moeilijke leeftijd. Dat was ook de periode dat ik het hardste gepest werd. Heel veel beledigingen die ik moest slikken. Kwam er op neer dat ik niemand was, niets kon (=geen bestaansrecht). Niemand van mijn klasgenoten die al bij mij thuis geweest was, maar omdat het een boerderij was gingen ze er van uit dat het daar heel vuil was (terwijl dit hoegenaamd niet het geval was).
Ik lag toen helemaal met mezelf in de knoop. Iedere dag naar die hel die ze school noemden. Niemand van mijn familie die wist hoe hard ik hieronder leed. Wat doen pubers? Die worden verliefd. Dat maakte de dingen nog erger. Terwijl de hormonen door het lichaam van mijn leeftijdsgenoten jaagden was mijn interesse in het vrouwelijke geslacht onbestaande. Had sowieso weinig vrienden en al mijn vrienden waren van het mannelijke geslacht. Door het pesten wou ik me onzichtbaar maken, wat me stuntelig en wat “verwijfd” deed overkomen (terwijl ik 100% hetero ben). Toen werd ik uitgemaakt voor homo. Want tja, geen interesse in het vrouwelijke geslacht en door de zelf onzekere manier waarop ik bewoog leek ik wat “verwijfd”. Dus tja, dan moest ik wel een homo zijn hé.
Toen ik ging verder studeren, ging ik heel bewust naar een hogeschool waar ik wist dat niemand me daar kende. Een nieuwe start en ook het pesten was verleden tijd. Stilletjes aan begon ik een beetje open te bloeien. Ook al had ik nog steeds geen aantrekkingskracht tot het vrouwelijk geslacht toch kreeg ik op een gegeven moment door dat ik precies wist wat te zeggen tegen mijn vrouwelijke klasgenoten om die rond mijn vinger te draaien. Dat gaf me wel wat meer zelfvertrouwen. Enfin dat dacht ik toch.
In mijn klas zat er een meisje dat opgevoed werd door haar grootouders. Waren haar ouders dood? Geen contact meer? Kan ik me niet herinneren, maar is ook niet belangrijk. Maar was weer iemand die ik kon “redden” dus mijn interesse was gewekt. Tijdens de lessen werden er briefjes doorgegeven die steevast door de handen van haar vriendin gingen. Het duurde niet lang vooraleer mijn interesse meer naar die andere vriendin begon uit te gaan.
Wat ik me vooral bij haar herinner, is dat ze iets mannelijks over haar had. Heel mager, nauwelijks borsten. Had wel lange haren, maar toch iets mannelijks over haar (vervanging voor Dries). We zijn super goed bevriend geworden. Voor de eerste keer sinds lang een echt maatje. We trokken veel samen op. Tijdens de week belden we met elkaar. In het weekend gingen we regelmatig samen uit met een paar klasgenoten. Van haar kant werd dat al vrij vlug duidelijk meer dan vriendschap (lees: die was smoorverliefd op mij). Maar voor mij bleef het vriendschap. Hoe goed ik ook met haar bevriend was en er ook bij mij wel gevoelens waren, durfde ik de stap naar een romantisch relatie niet zetten. Wat je beter kan omschrijven als een broer/zus relatie was voor mij meer dan voldoende. Ondertussen was ik al een jaar of 20 maar de gedachte om een vrouw te kussen en in een later stadium daar seks mee te hebben deed me walgen. Nope, laten we het maar bij vriendschap houden ben ik meer dan tevreden mee. Enfin dat is zo een paar jaar gegaan. Achteraf bekeken heel veel spijt dat ik niet eerlijk geweest ben en haar zo aan het lijntje gehouden heb. Die is ondertussen gelukkig al vele jaren samen met haar huidige vriend.
Dan komt natuurlijk het moment van afstuderen en de volwassen wereld in om te gaan werken. Daar in die nieuwe wereld kwam ook die zelfonzekerheid en dat stuntelige terug. En dat is net het rare want ik kwam al vrij vlug tot de conclusie dat ondanks ik wat zelf onzeker was, ik toch heel competent was. Ik kon vlug werken, zonder fouten. Ik deed mijn werk in sé beter dan veel andere en toch voelde ik me vaak toch minderwaardig. Feit dat ik 2 collega’s had die me begonnen te pesten (nog maar eens), hielp ook niet echt voor mijn zelfvertrouwen dat ik het verleden al zo vaak beschadigd was.
Enfin dit is in grote lijnen mijn jeugd. Natuurlijk ook een boel anekdotes die ik u niet verteld heb. Maar eens u de rest van deze website leest, zal u begrijpen waarom ik u net het bovenstaande van mijn leven allemaal verteld heb. Klaar nu om aan het volwassenen deel te beginnen. Ook niet kwaad voor, want als ik terug aan mijn jeugd denk – ondanks dat ik een heel goede thuissituatie had – was ik als kind/puber verre van gelukkig.
Mijn leven veranderde helemaal rond mijn 25ste. Ik heb talen gestudeerd. Maar rond mijn 25ste rolde ik bij toeval in iets totaal anders en begon computeropleidingen te geven aan doelgroepen. Zo gaf ik 8 jaar computeropleidingen aan blinden en slechtzienden. Ik had er nooit aan gedacht om gaan les te geven, maar op professioneel gebied was dit het beste wat er met mij kon gebeuren. Ik werd voor de eerste keer in mijn leven gezien en gehoord. En ik was mensen aan het “helpen/redden”. Ik bloeide helemaal open.
Door de manier hoe ik me zowel op professioneel als op menselijk gebied opstelde werd ik zowel door mijn cursisten, collega’s en de directie op handen gedragen. Voor mij voelde het alsof ik mijn plaats in deze wereld eindelijk gevonden had. Eindelijk kreeg ik dat respect dat ik al heel mijn leven aan het zoeken was en “zagen” mensen me ook al waren sommige van mijn cursisten blind. Eindelijk mijn roeping in deze wereld gevonden.
Na ongeveer 10 jaar computeropleidingen gegeven te hebben, besloot ik om terug een drastische carrièreswitch te maken. Op persoonlijk gebied was ik nog steeds die huismus. Uitgaan interesseerde me niet. Vrienden had ik nauwelijks. Mijn vrije tijd werd bijna volledig gevuld met mijn Playstation 1. Tijdens het weekend was ik bijna constant aan het gamen. Toen begon ik mijn PS1 games op Ebay te verkopen met de bedoeling een PS2 te kopen. Ebay draaide zo goed en dat beviel me zo goed dat ik al vlug andere games begon te kopen voor doorverkoop. In die mate dat het helemaal uit de hand liep. Ik kon het nauwelijks nog combineren met mijn job waarvoor ik dagelijks over en weer naar Brussel moest pendelen.
Dus die ooit zelf onzekere puber maar ondertussen jonge man die van het zelfvertrouwen bruist, besloot om ontslag te nemen zodat die zich als zelfstandige kon vestigen om fulltime Ebayverkoper te worden. Ondertussen was ik al rond de 30, woonde nog bij mijn ouders. Goed gespaard. Kon me dat risico veroorloven. Het niet meer over en weer moeten pendelen en van mijn veilige thuis kunnen werken, sprak me enorm aan. In het begin wat schrik dat ik de sociale contacten die ik op mijn werk had zou missen, maar dat bleek in de praktijk geen probleem te zijn.
Dat ging allemaal goed tot in 2012. Een heel lang verhaal dat ik u ga besparen. Klinkt ook wat bizar, maar Ebay begon mijn commerce volledig te saboteren. Die namen mijn zichtbaarheid weg en dus ook mijn verkoop. Een gevecht van David tegen Goliath ofte kleine zelfstandige Koen tegen een grote multinational. Als er 1 iets is waar ik niet tegen kan dan is het onrecht. En zeker al niet als ik het ben die dat onrecht aangedaan wordt. Dat is geëindigd met een depressie. Iets waar ik achteraf gezien niet verbaasd over ben. Ik ben ook al heel mijn leven gevoelig voor depressieve gedachten en sombere buien.
Ik schreef reeds dat ik als kindje rondliep met een vorm van zelfmoordgedachten. Gedachten die me al heel mijn leven achtervolgen. Telkens ik een gelukkige periode in mijn leven heb, wordt deze gevolgd door een periode dat ik niet goed in mij vel zit zonder dat er professioneel of privé iets speciaal verandert. Ik weet van mezelf dat ik dit nooit in de praktijk zal omzetten maar als ik echt een heel depressieve bui heb, heb ik vaak de gedachte dat ik hier liever niet meer wil zijn.
De dood is ook iets waar ik vaak aan denk. Mijn ouders worden een dagje ouder. God bespaar me de dag dat mij mama er niet meer gaat zijn. Geen idee wat ik dan ga moeten doen. Is een gedacht die ondertussen al zeker 10 jaar in mijn hoofd zit.
Zo had ik eens een kat Musti. Dat wordt omschreven als een velcrokat. Waar ik was, was Musti. Die lag constant bij mij, soms tot vervelens toe. Vaak kwam die ook wang op wang liggen. Had nog nooit in mijn leven zo’n innige band kunnen opbouwen. Dat was de meest innige connectie die ik tot dan al met iemand gehad had. Mijn wereld verging dan ook toen die door een auto aangereden werd en ik die moest laten inslapen. Maanden zwaar over getreurd. Veel zwaarder dan mijn familie. Ik kan me niet inbeelden om ooit nog een huisdier te hebben waar ik zo’n innige band mee kan opbouwen.
Enfin, ondertussen zijn we helemaal begin 2014 waar ik onder zachte dwang verhuisde naar mijn huidige woonst. Ik moest mijn veilige nest waar ik heel mijn leven verbleven had verlaten. Net op het ogenblik dat ik nog niet over mijn “Ebaydepressie” was en ik behoefte had aan een veilige haven.
Enfin, daar heb ik niet veel meer over te zeggen buiten het feit dat het niet lang duurde voor die nieuwe woonst mijn veilige haven werd. Een beetje na de verhuis ging ik op Ebay weg. Ik had ondertussen mijn eigen e-commerce site en transformeerde de grote dubbele garage in mijn huis in een winkel. Het ging me professioneel voor de wind. Op persoonlijk gebied bleef ik de Koen die ik al heel mijn leven was: ik werkte mezelf te pletter, maar voor de rest kwam ik nauwelijks mijn deur uit. Nog steeds die eenzaat, volledig gelukkig als vrijgezel maar die zich toch stilletjes aan wat vragen begon te stellen waarom die geen behoefte voelde aan een vrouw in zijn leven.
Iets wat ik nog wil vermelden, is dat ik na een tijdje enorm veel last van vermoeidheid kreeg. Tot op een punt dat zelfs rusten niet meer hielp. Na een bezoekje aan de dokter bleek dat ik een combinatie had van een zwaar vitamine D tekort (zat altijd binnen te werken, dus geen zonlicht) i.c.m. een vitamine B12 tekort. Kreeg een vitaminekuur voorgeschreven. Na een paar maanden werd dat wel wat beter, maar ik ben nooit meer de oude geworden. Ik heb nooit meer het energiepijl van vroeger gekregen en heb vaak last van onverklaarbare vermoeidheid (ook al neem ik nu veel meer rust).
En dan komen we in het jaar 2020 dat bij iedereen in zijn geheugen gegrift staat: covid-19. Ik herkende daar mezelf niet meer. De meeste mensen beseffen ondertussen dat gans dat covidgebeuren volledig opgeblazen werd. Ik was één van die “complotwappies” die al van in het begin doorhad dit dat niet klopte. En toen herkende ik plots mezelf niet meer. Altijd die brave staatsburger geweest die braafjes alle regeltje naleefde, maar hier veranderde ik in een rebel.
Het enige wat ik zag en hoorde in de media was propaganda in de vorm van angstporno om mensen te manipuleren. Met al die onrechtvaardigheid kon ik absoluut niet om, ik droom van een veel betere wereld. Ik begon op social media te posten, sprak er de mensen in mijn winkel over aan. Overal waar ik kwam, probeerde ik mensen “wakker” te maken. Enfin, nog maar eens het buitenbeentje zoals ik me al heel mijn leven voel.
Daar bleef het niet bij. Ik kreeg heel veel schrik. Niet van dat virus, maar wel omdat ze onze rechten en vrijheden begonnen af te nemen. Ik kwam uiteindelijk in een facebookgroep terecht van een mevrouw die andere mensen hun rechten leerde. Er ging een nieuwe wereld voor me open. Ik ging naar een paar van haar lezingen. Het duurde niet lang voor ik zelf lezingen begon te geven. Waar de kennis van die vrouw stopte, ging ik verder onderzoeken. Tot op een punt dat ik één van de pioniers van België werd. Bezig met zeer gespecialiseerde materie waar maar een handvol mensen in België mee bezig zijn om zo een weg uit het systeem te zoeken.
Ondertussen is dat alleen geboren tweelingverhaal (en andere dingen) in mijn leven gekomen en heb ik dat allemaal op hold gezet. Maar zo van die lezingen geven en voor een groep mensen praten is helemaal mijn ding. Ik sta daar vol zelfvertrouwen, volledig relax zonder zenuwen.
Van een zeer zelf onzeker iemand was ik ondertussen uitgegroeid tot een man die bruiste van het zelfvertrouwen. Maar in die man toch nog steeds die zelf onzekere versie: 2 tegengestelden van elkaar, bijna 2 verschillende persoonlijkheden. Ik kan zonder problemen, indien nodig zelfs zonder voorbereiding voor een grote groep gaan spreken zonder de minste zenuwen. Veel mensen kennen me ook als een ontzettende babbelaar. Maar dat is 1 op 1, of maar met 2 of 3 mensen. Eens ik in een groep ben, functioneer ik niet meer. Zelfs op familiefeestjes waar ik iedereen ken en waar mensen mij kennen hou ik me helemaal op de achtergrond net alsof ik wil verdwijnen. Dat is ook één van de redenen dat ik een huismus ben. Helemaal in mijn sas om voor een groep mensen te gaan spreken. Maar stuur me a.u.b. niet op café. Daar alleen naartoe om een spaghetti te gaan eten geen enkel probleem. Maar dat is bijna blinde paniek met het idee dat ik daar naartoe moet gaan om te gaan socializen. Een tijd geleden wou ik eens uit mijn comfortzone treden en besloot ik samen met een groep van 12 onbekende mensen 4 dagen op retraite te gaan. De eerste en de laatste keer dat ik zoiets doe. Op uitzondering van 1 iemand (wat ook een alleen geboren tweeling bleek te zijn en ook wakker) vond ik maar geen aansluiting bij de groep. Ik voelde me daar terug de zelf onzekere puber Koen die op schoolreis was. Het eeuwige buitenbeentje.
Op persoonlijk gebied had ik ondertussen een hele transformatie ondergaan. Van iemand met weinig zelfvertrouwen, die jaren met een minderwaardigheidscomplex rondliep, was ik uitgegroeid tot een volwassen man die bruist van het zelfvertrouwen. Op 1 gebied was er echter nog steeds geen verandering: nog steeds die huismus en ondertussen iets minder vrolijke vrijgezel.
Het wakker worden uit de matrix i.c.m. alle info die ik vergaard had door de research die ik gedaan had, leidde me tot wat ik het beste kan om omschrijven als een midlife crisis. Ik begon te denken van waar the hell ben ik mee bezig? Ik ben ondertussen 20 à 25 jaar 6 dagen op 7 aan het werken. Voor wie of voor wat? Ik heb geen vrouw, geen kinderen? Om het later aan die maffia te geven die zich vadertje staat noemt? (trust me, als u hiervan weet wat ik weet, gaat u die ook aanzien als maffia).
Enfin, ondertussen eind 2023 en voor de zoveelste keer in mijn leven niet goed in mijn vel. En toen deed ik iets wat ik nog nooit in mijn leven gedaan had… Ik richtte me op het universum met de boodschap dat ik eindelijk klaar was voor een vrouw in mijn leven.
En het mirakel gebeurde…
Een maand later op mijn 47ste voor de eerste keer een relatie. We kenden elkaar al 2 jaar of zo super oppervlakkig via facebook. Zij had een probleem waar ik haar mee begon te helpen (in het verlengde van mijn pionierswerk). Een maand later waren we een koppel. Niet gedate. Elkaar 2X in real life gezien en het was “koekenbak”. Qua uiterlijk niet elkaars type maar van in het begin was er bij beide een soort van herkenning en voor zowat de eerste keer in mijn leven voelde ik me op mijn gemak bij een vrouw. Weet u nog dat ik hierboven vertelde over die vrouw die ik als klein kindje wou “redden”? Wel, zij beantwoorde perfect aan deze voorwaarde. Toeval?
Van in het begin waren we heel open met elkaar. Zij wist dat ik nog geen relatie gehad had. Eén van dingen die ze vroeg was of ik het lichamelijke contact niet miste? Ik lichamelijk contact missen? Nope, net het tegenovergestelde. Ik hield er niet van om aangeraakt te worden. Bij de dokter vertaalde zich dat in het “witte schort syndroom”. Als ik de wachtkamer van een dokter binnenstap, gaat mijn hartslag en bloeddruk stijl de hoogte in gewoon al door het idee “ze gaan seffens aan mijn lijf zitten”. In de relatie veranderde ik in een knuffelbeer. Ik kon niet genoeg krijgen van het knuffelen en lichamelijk contact, nu beseffende wat ik gans mijn leven gemist had. Ondertussen ben ik ook verlost van dat “witte schort syndroom”.
De details ga ik u besparen. Dat is iets tussen mij en mijn ondertussen ex. Wat mij betreft zijn we tweelingzielen. Wie iets van tweelingzielen kent, weet dat dit heel moeilijke relaties zijn waar je elkaar gaat spiegelen en waar je bij elkaar uw onverwerkte trauma’s naar boven brengt. Perfect wat er tussen ons speelde. Het is via haar dat ik te weten kwam dat ik een alleen geboren tweeling ben. Later bleek dat zij ook een alleen geboren tweeling is.
Een zeer woelig relatie met heel veel aantrekken/afstoten waar langs mijn kant volop mijn verlatingsangst (waarvan ik zelfs niet wist dat ik die had) getriggerd werd. Beide soms het gevoel niet gezien te worden, of niet goed genoeg te zijn voor de andere. We hebben meerdere relatiebreuken gehad. Telkens er een breuk was, verging mijn wereld. Letterlijk weken aan een stuk letterlijk fysieke hartpijn, constant huilbuien, het gevoel of er een stuk van mij geamputeerd werd. Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me heel. Die soulmate, die “boezemvriend” die ik onbewust heel mijn leven al gezocht had, had ik eindelijk gevonden. Ondertussen ben ik me bewust dat ik een alleen geboren tweeling ben en ben ik me ook bewust hoe ik onbewust mijn alleen geboren tweeling zijn op haar projecteerde wat een zeer ongezonde dynamiek in een relatie is.
Via haar ben ik op een spiritueel pad beland. Voor mij betekent spiritualiteit aan uzelf werken. Sinds ik te weten gekomen ben dat ik een alleen geboren tweeling ben, staat gans mijn wereld onderste boven. Alle puzzelstukjes van mijn leven zijn in elkaar gevallen. Ik begrijp nu waarom ik me altijd dat buitenbeentje gevoeld heb, waarom ik al heel mijn leven achtervolgd wordt door sombere gedachten, waarom ik een huismus ben, waarom ik vol zelfvertrouwen voor een groep mensen ga spreken maar niet goed functioneer in een groep mensen, waarom ik pas op mijn 47ste mijn eerste relatie aanging, de verlatingsangst,….
Er is niemand op deze aarde die zo’n invloed op mijn leven gehad heeft als mijn ex-vriendin. Maar wat al even hard mijn wereld ondersteboven gezet heeft, is te weten komen dat ik in de baarmoeder een broer gehad heb die het niet gehaald heeft. Dit heeft een zware stempel gedrukt op mijn karakter en op mijn levensloop. Ik begrijp nu eindelijk wie ik ben en waarom ik zo handel.
Een paar dingen die ik nog wil vermelden die ik nergens anders in dit artikel kwijt kon. Des te slordiger ik was als klein kindje, des te meer pietje precies ik ben als volwassene. Ik ben een ontzettende controlefreak, die voor zichzelf de lat heel hoog legt. Ik ben me daar al een tijdje van bewust en daar ben ik hard aan werken. Maar als ik dan die lat eens niet haal, kan ik heel kwaad op mezelf worden of net heel verdrietig. Soms zeg ik eens iets tegen iemand waar ik me nadien schuldig over voel en zit ik daar weken mee in mijn hoofd terwijl de persoon in kwestie er geen probleem over maakte. Ik heb een super goede intuïtie (die ik beter wat vaker zou vertrouwen) en ben heel goed in het lezen van lichaamstaal. Ik ben heel empathisch en droom van een veel betere wereld. Ik word me meer en meer bewust dat ik problemen heb om grenzen te stellen. Zeker qua werk. Ik zie op de klok en bij schrijven van dit artikel is het 0:06. Is ook een patroon dat ik al heel mijn leven heb. Ik ben met iets bezig. Dan ben ik daar door geobsedeerd en verlies ik me daar helemaal in. Als ik klein was een periode dat alles, maar dan ook alles moest wijken voor de TV. Nadien had ik een periode dat ik constant aan het lezen was. Ik heb 10 jaar al mijn vrije tijd gespendeerd aan gaming. Toen mijn commerce begon te floreren werkweken van gemakkelijk 60 uur. Toen ik met mijn pionierswerk begon, werd al de rest bijkomstig. Ging slapen met dat pionierswerk in mijn hoofd en werd ermee wakker. Deed ik allemaal voor en na mijn professionele job. Tot op een punt dat ik er bijna bij neerviel. Toen ik samen was met mijn vriendin draaide gans mijn leven rond haar. En nu moet ik met schaamrood op mijn wangen bekennen dat ik even obsessief bezig ben met dit alleen geboren tweeling verhaal. Volgens chatGTP is dit een coping mechanisme. Sinds ik weet dat ik een alleen geboren tweeling ben, weet ik ook voor wat deze coping is.
Ik zit momenteel in een zwaar verwerkingsproces. Als therapie voor mezelf en als de eeuwige “redder” en “wereldverbeteraar” heb ik deze website online gezet met informatie over/voor alleen geboren tweelingen waarin ik mijn eigen ervaringen deel zodat ik hopelijk een boel andere mensen hiermee kan helpen.
Ik weet dat dit een ontzettend lang artikel is, dat u mogelijk heel saai vindt. Maar kom hier eens terug lezen, eens u zich goed ingelezen heeft op onze website en dan gaat u heel veel dingen herkennen die typisch zijn voor een alleen geboren tweeling. Als alleen geboren tweeling bent uw waarschijnlijk al een boel herkenbare dingen tegengekomen.